زالو درمانی از دوران مصر باستان روشی مرسوم برای درمان ناهنجاریهای سیستم عصبی، درمان مشکلات مربوط به دندان، مراقبت از پوست و عفونتها بوده است. از آنجا که بزاق زالو حاوی پپتیدها و پروتئینهای مربوط به لخته کردن خون است، امروزه در جراحی پلاستیک و دیگر جراحیهای میکروسکوپی از آنها استفاده فراوانی میشود. این ترشحات به عنوان ماده ضد انعقاد نیز شناخته میشوند. خونرسانی زالوها به زخم و جراحتها در بهبودی آنها تاثیر بسزایی دارد.
استفاده از روش زالو درمانی به دلیل توانایی آنها برای نیش عمیق و ایجاد خونریزی حتی پس از جدا شدن از محل زخم به سایر روش های درمانی ترجیح داده میشود. اندازه زالوها پس از اتمام مکیدن خون میتواند به طول ۱۲ سانتیمتر برسد. آنها دارای مکنده های قدامی و خلفی هستند که در انتهای باریک سر قرار دارد. مکنده قدامی ۳ آرواره دارد که هر کدام شامل۶۰ تا ۱۰۰ دندان برای گاز گرفتن است. مکنده خلفی برای خزیدن استفاده میشود.
زالوهای طبی دارای سه آرواره با ردیف های ریز دندان هستند. آنها از طریق وارد کردن دندان های خود به درون پوست فرد بیمار ماده ضد انعقاد خون را از طریق بزاق خود وارد خون میکند. در مرحله بعد آنها مجاز به استخراج خون به مدت ۲۰ تا ۴۵ دقیقه از شخص تحت درمان هستند. این مقدار خون تقریبا برابر با ۱۵ میلی لیتر برای هر زالو است. استفاده از زالو درمانی در موارد متفاوتی به کا گرفته میشود. از جمله این شرایط میتوان به افراد در معرض قطع عضو به دلیل ابتلا به دیابت اشاره کرد، همچنین افراد مبتلا به بیماری های قلبی، و کسانی که تحت عمل جراحی زیبایی قرار دارند و احتمال از دست دادن بافت های نرم بدن در آنها وجود دارد. زالو درمانی برای درمان لخته شدن خون و واریس نیز بسیار توصیه شده است. استفاده از زالو درمانی دارای محدودیت هایی است از جمله افراد مبتلا به کم خونی، دارای تصلب شرایین کاندیدهای مناسبی برای این انجام این درمان نیستند. زالو درمانی معمولا به کودکان زیر ۱۸ سال و زنان باردار نیز توصیه نمیشود.
زالوها زمانی که از خون شما تغذیه میکنند طیف وسیعی از ترکیبات فعال را منتشر میکنند که شامل موارد زیر است:
بیحسی موضعی: این ترکیب درد را کاهش داده و اجازه میدهد تا آنها بدون ایجاد درد برای بیمار به کار خود ادامه دهند.
گشادکننده عروق موضعی: این امر باعث افزایش جریان خون در منطقه نیش و بهبود تامین مواد غذایی در آن ناحیه میشود.
عوامل ضد انعقادی (هیرودین): این ترکیبات باعث میشوند که به هنگام مکیدن خون توسط زالو لخته نشود.
مهار کننده های تجمع پلاکتی (به عنوان مثال کالین): این ماده شیمیایی مانع از چسبیدن پلاکت ها به هم میشوند، همان روشی که برای درمان زخم استفاده میکنند.
در حقیقت مجموعه ای از مواد شیمیایی شگفت انگیز در بزاق زالو وجود دارد، از جمله حدود ۶۰ پروتئین متفاوت. در واقع بزاق زالو مجموعه ای از مواد شیمیایی است که پس از انتشار به داخل خون فواید سلامتی بسیار زیادی دارد. مطالعه ای نشان داد که زالوها در بهبود عملکرد شریانی در بین سالمندان اثر فراوانی دارند. شواهدی وجود دارد که نشان میدهد مواد شیمیایی استخراج شده از بزاق زالو به جلوگیری از متاستاز سرطان و تسکین درد ناشی از سرطان کمک میکند.
در حین درمان، زالوهای زنده به منطقه مورد نظر میچسبند و خون آن را میمکند. آنها از طریق بزاق خود پروتئین ها و پپتیدهای عامل خونریزی آزاد میکنند و از لخته شدن جلوگیری میکنند. این عامل گردش خون را بهبود میبخشد و از مرگ بافت جلوگیری میکند. زالو زخم های کوچک و Y مانند را پس از اتمام کار از خود باقی میگذارد که البته جای آنها بهبود مییابد.
مواد شیمیایی حاصل از بزاق زالو به داروهایی تبدیل شده اند که میتوانند بیماری های بسیاری را درمان کنند، در ادامه به اثرات درمانی استفاده از زالو اشاره میشود:
به دلیل اثر مثبت زالو درمانی در بهبود جریان خون افراد مبتلا به بیماری های قلبی استفاده از این روش توصیه شده است. در چند سال گذشته زالو درمانی به عنوان یک درمان جایگزین قابل قبول برای مبتلایان به بیماری عروقی و اختلالات عروقی تبدیل شده است.
بزاق زالو دارای تنظیم کننده ضد درد، ضد التهاب، مهارکننده پلاکت، ضد انعقاد، تنظیم کننده ترومبین (ترومبین یا فاکتورII، پروتئینی است که برای انعقاد خون لازم است) و همچنین اثرات تخریبی و ضد میکروبی ماتریکس خارج سلولی هستند. مطالعات بیشتر نشان داده است که این اثرات ممکن است طیف گسترده تری را شامل شود. با این حال، به افرادی مبتلا به سرطان خون استفاده از زالو درمانی توصیه نمی شود، اما نتایج تحقیقات نشان داده است استفاده از این روش پیشرفت سرطان ریه را در بیماران کند میکند.
ترکیب های هیرودین و هیستامین در بزاق زالو موجب گشادی رگ ها، افزایش جریان خون، کاهش درد و بی حسی شده و التهاب های موضعی و مزمن را درمان و مانع از لخته شدن خون می شود.
با انداختن دو عدد زالو در اطراف چشم ها و مکیدن خون مویرگی چشم و ترشح هیرودین می توان هم کبودی دور چشم را برطرف و هم عوارض قند بر چشم ها را کاهش داد.
فواید زالو درمانی برای گردش خون باعث شده است که برخی از افراد از زالو درمانی نیز برای درمان طاسی و ریزش مو در پوست سر استفاده کنند.
وجود آنزیم های هیستامین و هیالورونیداز در بزاق زالو، خاصیت آنتی بیوتیکی را ایجاد کرده که در درمان عفونت ،اسهال خونی و دیفتری و میکروب موثر می باشد.
زالو با مکیدن خون و افزایش جریان خونرسانی در سطح پوست می تواند لک و تیرگی ها و جوش های پوست را برطرف کرده و با ترشح بزاق خود شفافیت و شادابی پوست را دوچندان کند.
در درمان دیسک و سیاتیک با ترشح آنزیم از بزاق زالو که به منظور تقویت عملکرد عصب بوده، سبب پاکسازی کانال های عصبی، بهبود خون رسانی به عصب سیاتیک و کاهش فشار نخاعی دیسک گردد.
آرتروز در اثر سفت شدن مفصل و کاهش جریان خون در آنها ایجاد میشود، و زالو از طریق مکیدن خون آن ناحیه و همزمان با ترشح هیرودین بیحسی موضعی ایجاد کرده و با ترشح هیستامین سرعت جریان خون را بهبود میبخشد.
امروزه زالو درمانی میتواند جایگزینی مناسبی برای حجامت باشد چرا که میتواند به صورت عمیقتر خون فاسد را از بدن بیرون بکشد و تاثیری به مراتب بهتری را داشته باشد.
زالو با کمک آنزیم های براقی خود از جمله : هیرودی، دستابیلاز و هیالورونیداز؛ جریان خون در محل نیش و باعث ترمیم سریعتر محل آن به همراه بهبود زخم دیابتی میشود
از عمده ترین دلایل ابتلا مردان به نعوظ اختلالات عصبی (ام اس)، روحی (افسردگی) یا عضوی (دیابت) است. بزاق زالو دارای ماده ای به نام MPS است که با ایجاد سلول های جدید و تولید کلاژن به درمان این بیماری کمک میکند.
درمان واریکوسل که در حال حاضر با عمل جراحی انجام می شود می تواند با زالو درمانی در ۳ الی ۴ نوبت با انداختن زالو و مکش خون وریدی واریکوسل را درمان کرد.
زالوها به دلیل حفظ بافت نرم و افزایش سرعت بهبودی بعد از جراحی ترمیمی صورت محبوبیت زیادی پیدا کرده است. گزارشات نشان داده شده است که زالو درمانی باعث افزایش نتایج مثبت در جراحی های ترمیمی بر بینی، پیشانی، پستان، گونه و انگشتان پا و انگشتان پا شده است. تأثیر زالو درمانی در لخته شدن خون در طی و بعد از این جراحی ها به بدن کمک می کند تا طبیعی تر و کاملاً بهبود یابد.